Ayacucho, de eerste maand overleefd!

Dag allemaal,

De afgelopen dagen heb ik met een voedselvergiftiging op bed gelegen, waardoor me het de juiste tijd leek om eens te beginnen aan mijn reisverslag. Dit deel begin ik vanaf 24 augustus, de dag waarop ik afscheid nam van Jonas, Milan, Maik en Thijs, die op die dag terugvlogen naar Nederland. Omdat het een tijdje geduurd heeft voordat ik tijd vond om het verslag te schrijven, heb ik data en volledige dagprogramma’s niet helemaal in mijn geheugen zitten. De grote lijn klopt echter. Foto's volgen binnenkort.



We waren die laatste nacht in Guayaquil, een grote havenstad in het zuiden van Ecuador. Jonas & Co moesten om vier uur vertrekken om hun vlucht te halen. Dit betekende uiteraard voor mij dat ik om vier uur op moest staan om afscheid te nemen. Het afscheid viel me zwaar. Logisch, want de afgelopen vijf weken heb ik zonder meer de gaafste reis uit mijn leven gemaakt met deze jongens, deze jongens die ik de komende tien maanden niet meer zou gaan zien. Net zoals vlak voordat ik uit Nederland vertrok, voelde ik me leeg en een beetje doelloos. Misschien klinkt dat raar met de wetenschap dat het echte avontuur nu pas echt ging beginnen, maar nu stond ik er volledig alleen voor.

Wat ook niet hielp, was dat ik een verschrikkelijk lange reis voor de boeg had: de reis van Guayaquil naar Lima zou me ongeveer 24 uur gaan kosten, vanuit Lima nog eens 10 uur extra naar Ayacucho. Ik besloot in Guayaquil om er maar gelijk aan te gaan. Na uitgeslapen te hebben, nam ik een taxi naar de terminal. Ik had geluk, want ik kon twee uur later een bus pakken naar Lima. Deze twee uur heb ik vooral besteed aan een beetje rondwandelen op de enorme terminal. Om 14u vertrok de bus, heb ik mijn oordopjes in gedaan, en ben ik weer in slaap gevallen. Tussendoor werd ik enkele malen gewekt voor een maaltijd of een drankje.

’s Avonds, rond een uur of 22, arriveerde de bus bij de grens van Ecuador en Peru. Hiervoor was ik erg gespannen, en wel om twee redenen. De eerste is dat het moment dat ik naar het land waar ik al zo lang over ge(dag)droomd had, eindelijk daar was. De tweede was dat ik hier, aan de grens, even moest gaan regelen dat ik voor de komende zes maanden ook welkom zou zijn. Ik had verwacht dat de grensovergang lang zou duren en erg saai zou worden. Dit viel gelukkig mee. Aan de balie begon de ellende. Ik werd vrolijk begroet door de Peruaanse vrouw die mijn paspoort aannam. Toen ze vroeg hoe lang ik in Peru dacht te blijven, vertelde ik haar dat ik geen idee had, alle tijd had en graag alles van het mooie land wilde gaan zien. Hoe lang dat zou duren? Geen idee. ‘Drie maanden?’ vroeg ze. Ik moest natuurlijk die zes maanden krijgen, en vertelde haar dat ik dus graag die zes maanden zou willen. ‘Wat ga je allemaal doen in Peru, ben je enkel toerist?’ ‘Ja’, loog ik. Na wat moeilijke vragen over waar ik dan allemaal naar toe zou gaan, glimlachte ze en schreef ze 183 op, wat staat voor het aantal dagen dat ik welkom ben. Ik was er vrij zeker van dat ze geen zak geloofde van mijn verhaal, maar ik was wel binnen voor de komende zes maanden!

De rest van de reis was vooral erg saai. Ik heb dan ook vooral geslapen en muziek geluisterd. Tussendoor probeerde ik een glimp op te vangen van waar ik allemaal voorbij kwam. Dit bleek echter niet echt super wonderbaarlijk te zijn: aan mijn rechterhand zag ik de oceaan. Die ging na enkele minuten wel vervelen. Aan de andere kant zag ik vooral zand, zandheuvels en zandbergen. Ook niet super. Als kers op de taart duurde deze reis ook geen 24 uur, zoals beloofd, maar kreeg ik er gratis vijf uur extra bij. Om 19u arriveerde ik bij de terminal in Lima. Mijn eerste indruk van Lima was verder niet erg positief. Wat een drukte daar, die bus heeft over een stukje van 20 kilometer zo’n twee uur gedaan.

Op het moment dat ik arriveerde in Lima, kwam het volgende dilemma. Ik kon op zoek gaan naar de volgende busterminal, vanwaar ik naar Ayacucho zou reizen. Er waren echter wat kleine probleempjes. Allereerst was ik moe en had ik totaal geen zin in nog meer bus. Daarnaast had ik nog 15% batterij in mijn telefoon, wat ook niet echt aangenaam was. Ook had ik geen beltegoed, om Alanya in te lichten dat ik de laatste bus zou pakken en haar te kunnen vertellen hoe laat ik ongeveer zou arriveren in Ayacucho. Uiteindelijk besloot ik om een taxi te pakken naar een hostel dat Alanya me had aangeraden. Hier heb ik de nacht doorgebracht.

De volgende ochtend moest ik daardoor wel echt vroeg opstaan. De bus van Antezana, een busorganisatie, zou om 8u vertrekken. Ik had nog geen kaartje voor de bus, en moest zodoende nog wat eerder aanwezig zijn ook. De eigenaar van het hostel had een taxi voor me geregeld, die netjes klaarstond om 7u. Aangekomen bij de terminal, bleek dat Antezana geen plek meer voor me had, en dat de eerstvolgende bus die wel plek had, pas ’s avonds zou vertrekken. Lekker dan. Gelukkig wist de vrouw achter de balie nog wel een andere organisatie in de buurt. Mijn taxi stond er nog, en bracht me naar deze organisatie. De allerlaatste plek in de bus kon nog gauw door mij opgeëist worden. De bus zou ook om 8u vertrekken, wat dus perfect was.

Deze busrit was wederom vooral erg saai. Het eten was verder behoorlijk slecht en de plek die ik had, helemaal achteraan aan het linkerraam, was ook niet relaxed. Ik heb zoveel mogelijk geslapen en muziek geluisterd, wat me dan wel weer aardig lukte. De rit zou ongeveer 10 uur duren. De uitzichten waren een stuk beter dan de vorige. Op een gegeven moment werd ik wakker, en zag ik tientallen Alpaca’s rondwandelen over de bergruggen, een ander moment werd ik wakker, en zag ik sneeuw naast me liggen. Op zich wel jammer dat ik zoveel geslapen had dus. Wat ook wel jammer was, was dat de bus er geen 10, maar ruim 12 uur over deed voordat hij arriveerde in Ayacucho. Enfin, eindelijk was ik daar, na ruim 40 uur reizen in 50 uur.

Alanya stond me gelukkig op de terminal op te wachten. We namen een taxi naar mijn toekomstige huis. Hier gearriveerd, bleek dat mijn huis op vrijdag en zaterdag tevens een privébar is, waar de man van Alanya, Peter, en een huisgenoot, Jan, vrienden uitnodigen om te komen eten en te drinken. Het was toevallig vrijdagavond, waardoor ik met de neus in de boter viel. Voor ik het doorhad, had ik een bord saté en een fles bier voor me staan. Welkom in Ayacucho! Na enkele uurtjes gezellig gedaan te hebben, ging ik rond een uur of twaalf naar bed. Had ik wel verdient dacht ik zo.

De volgende ochtend werd ik niet al te laat wakker, en kwam ik er direct achter met wat voor klimaat ik hier te maken had. Wat een zon, wat een warmte! Ik besloot om rond de middag te gaan lunchen met Steven en Maarten, twee jongens die hier voor hun minor zitten. Verder had ik gelijk een druk programma: na de lunch zouden we even bij Los Cachorros langsgaan, om half vier zouden we een potje Kolonisten van Catan gaan spelen. ’s Avonds wilden we verder op stap gaan. Dit was overigens niet echt wat Alanya allemaal voor ogen had. Zij raadt nieuwe vrijwilligers aan om de eerste dagen rustig aan te doen en niet te drinken, om even te wennen aan de hoogte. Nu was ik wel wat gewend, door mijn reis door Colombia en Ecuador, en had ik hier gelukkig geen last van.

Wat schijnbaar vrij populair is, is om voordat je naar de discotheek gaat, naar de karaokebar te gaan. Dat vond ik persoonlijk niet super leuk. Het was daar kei heet, ik hou er niet van als mensen niet kunnen zingen en al helemaal niet om zelf te moeten zingen. Gelukkig hadden we enkele kannen Calientitas besteld. Dat is een heet drankje met veel alcohol. Lekker. Hierna gingen we naar de discotheek. Wat opvalt, is dat je met je groepje een cirkel vormt en vooral met elkaar gaat dansen. Want ja, dansen willen ze hier wel. De DJ in de discotheek wisselde salsa af met door Nederlandse DJ’s gecomponeerde housemuziek. We gingen niet te laat naar huis, wat op zich niet slecht was omdat ik toch wel vrij kapot was.

De volgende ochtend sliep ik uit, en kwam ik uit bed op het moment dat mijn huisgenoten bezig waren met het preparen van pannenkoekenbeslag. We hebben ons die middag vooral uitgesloofd met zo lekker mogelijke pannenkoeken te bakken, wat me vrij behoorlijk lukte. De rest van de dag heb ik niet veel meer gedaan dan een beetje aan de bar (die wel dicht was) gehangen en een beetje een serie gekeken. Prima dagje.

Op maandag heb ik ook niet heel veel gedaan. Ik ben een wandeling gaan maken door het centrum, heb geluncht bij een van de duurste plekken van de stad (8 euro voor een maaltijd), en een Alpaca-trui gekocht, omdat het gewoon winter is hier, ofja, ’s nachts dan. Verder heb ik niet veel gedaan, omdat de volgende dag mijn eerste dienst bij Los Cachorros op het programma stond, die om 6 uur ’s ochtends zou beginnen.

Op dinsdag 30 augustus ging het echte werk beginnen. Om 5.10 opstaan, snel even douchen, en naar Los Cachorros wandelen. Dit is een wandeling van zo’n 25 minuten. Ik was net te laat, omdat ik een keertje verkeerd gelopen was. Vervolgens deed niemand de deur open, waardoor ik pas om 6.20 binnen was. Hier ontmoette ik Roger, een educador (begeleider). Roger is een hele rustige man, die niet heel duidelijk Spaans spreekt. Wat natuurlijk erg lastig is als je zelf ook maar een klein beetje Spaans kan. Roger leidde me rond door het gebouw, liet me zien waar de kinderen sliepen en maakte ze wakker. Wat direct opviel, is de tijd die overal voor genomen wordt. De kinderen worden normaal gesproken om 6u gewekt, en hebben daarna anderhalf uur om aan het ontbijt te zitten. Dit geldt overigens niet voor de kinderen die die ochtend verantwoordelijk zijn voor het maken van het ontbijt.

Elke ochtend krijgt elk kind een taak toegewezen. Deze taken variëren van het maken van het ontbijt, het kopen van broodjes, het maken van fruitsap tot dweilen, vegen, et cetera. Wat voor mij erg lastig was, was dat er geen water of koffie ter beschikking was. Dit, in combinatie met het lage tempo waarin gewerkt wordt, maakte het moeilijk om écht wakker te worden. Na het ontbijt (chapla’s, een soort pitabroodjes, met gebakken aardappel) ging ik naar het dak met wat kinderen. Op het dak zit de wasplaats, waar kinderen hun kleding met de hand wassen. Ook zit er een stenen voetbalveldje op het dak. Hier heb ik me een tijdje uitgesloofd.

Rond half 10 kwam Tito, een Peruaan die ik al eerder gezien had bij het barretje bij mij thuis. Hij maakt elke week armbandjes met de kinderen. Dit duurde vrij lang, en hier had ik verder niet echt een rol in. Eigenlijk kwam ik er pas op dit moment achter dat alle kinderen nog thuis waren. Dit kwam, zo hoorde ik later, omdat het een nationale feestdag was in Peru, waardoor iedereen vrij was. Rond elf uur gingen we naar de IPD. De IPD is een soort van sportcomplex waar de hele dag door mensen aan het voetballen, basketballen, volleyballen, fitnessen, yoga’en, et cetera, zijn. Naast het feit dat ik dit erg leuk vond om te zien, moest ik ook hier weer mijn kwaliteiten laten zien.

Het was wel handig geweest als ik hier van tevoren over ingelicht was, want mijn enkels zijn nogal zwak en het veld bestond uit zand en keien. Wel erg leuk om zo actief bezig te zijn met de kinderen, wat contact maken zonder de taal te spreken een stukje makkelijker maakt. Na anderhalf uur, twee huilende (en bloedende) kinderen, en behoorlijk wat goals verder, vertrokken we terug naar huis. Het is erg leuk om te zien dat alle kinderen meedoen aan zo’n activiteit, en dat er zelfs wat kinderen die enkel bij de nachtopvang komen, aansloten.

De rest van de dienst was weer redelijk rustig en daardoor saai. Om twee uur zat de dienst er op. Ik denk dat ik in Nederland niet vaak zo gesloopt was van een eerste dienst dan hier. De combinatie van erg vroeg opstaan, geen koffie, een enorm laag tempo en het niet spreken van de taal maakte deze dienst tot een erg zware. De rest van de dag heb ik daardoor ook niet veel meer gedaan dan een beetje gedart, ge-Yathzee-d, en mijn kleding gewassen. Dat kleren wassen is overigens nog wel een dingetje hier. Ze hebben hier nog de gewoonte om kleding met de hand te wassen. Nu vind ik persoonlijk dat ik redelijk goed mijn kleren kan wassen met een wasmachine, maar met de hand is dat toch een ander verhaal. Het duurt lang en moet ook nog eens goed gebeuren. Enkele zaken waar je rekening mee moet houden: wrijf je kleren goed uit tegen elkaar, zodat de stof er een beetje uitgaat, en spoel het daarna goed en zorgvuldig af, zodat je niet met zeepresten zit. Daarnaast moet je er rekening mee houden dat het hier ’s nachts koud wordt, en je kleren dan dus niet optimaal drogen. Veel moeite dus.

De volgende dag had ik wederom een ochtenddienst. Deze viel me nog veel zwaarder dan de vorige. Opnieuw werkte ik met Roger. Opnieuw was er geen koffie, opnieuw lag het tempo laag. Probleempje met deze dienst was voor mij dat het vandaag geen nationale feestdag was, en dat 8 van de 11 kinderen om 8 uur het huis uit waren. Hierdoor had ik niet de mogelijkheid om een beetje aan te kloten met die kinderen, maar zat ik de rest van de dag met drie kinderen die ik moest motiveren om huiswerk te maken, waar ze uiteraard totaal geen zin in hadden en wat voor mij ook niet zomaar uitgelegd kon worden omdat het allemaal in het Spaans moet. Ik heb mezelf er deze dienst zelfs even op betrapt in slaap te zijn gevallen, haha. Ook niet heel handig. De dienst duurde acht uur, maar voelde als 16. De indrukken die je krijgt zijn echter wel groot. Je ziet al wat terugkerende gewoontes bij kinderen, ziet gedrag dat vrij bizar is voor kinderen van 8 tot 10 jaar, maar bent je er ook van bewust dat deze kinderen uit situaties komen die onbekend zijn voor jezelf.

Wat ik erg belangrijk vind, is dat ik alles wat ik zie, ervaar, ruik en proef niet direct veroordeel omdat het anders of naar westerse maatstaven minder efficiënt is. Ik probeer zoveel mogelijk respect te hebben voor de culturele verschillen, die vrij duidelijk aan bod komen. Persoonlijk zou ik bijvoorbeeld een kind niet om zes uur wekken, als dit kind pas anderhalf uur later gewassen aan tafel moet zitten. Ik zou in ieder geval wel opletten dat het kind zich in die anderhalf uur dan wel góed wast. Hier is nauwelijks controle op. Dit kan overigens ook niet echt, omdat er elke dienst één educador werkt, die de controle moet houden over een groep van elf kinderen. Deze educador wordt uiteraard ondersteund door een vrijwilliger, maar in mijn geval was het niet helemaal mogelijk om mij grote opdrachten te geven omdat ik deze toch niet begreep. Hoewel dit dingen zijn die me opvallen, en dit dingen zijn die in Nederland niet eens mogelijk zijn, vind ik dat ik hier nog geen waardeoordeel over mag geven.

De derde werkdag was wederom een ochtenddienst. Deze was voor het grootste deel vergelijkbaar met de dienst van de dag ervoor; zwaar en lang. Wat wel grappig was, was dat ik voor het eerst eerder aanwezig was dan de educador. Deze had zich verslapen. Maarten had een nachtdienst gehad en hield mij het eerste halfuur gezelschap. Verder kan ik me geen bijzondere dingen herinneren van deze dienst.

Na drie ochtenddiensten, had ik vrijdag een middag/avonddienst. Deze dienst is van 14 tot 22u, en deze had ik met Elmer, een andere educador. Een super sympathieke en grappige Peruaan, die helaas vertrekt binnenkort. Elmers aanpak is wel iets anders dan die van Roger. Elmer stuurt je er op uit met kinderen, geeft je taken, laat je huiswerk met ze maken, houdt je kortom bezig. Deze dienst ging voor mijn gevoel ik stukje sneller voorbij. Ook merkte ik dat de taal toch wel vooruit gaat na een paar dagen intensief bezig zijn met mensen die op geen andere manier kunnen communiceren met je. Wat me tijdens deze dienst opviel, was dat kinderen vrij vroeg naar bed gaan bij Los Cachorros. Tijdens deze dienst lagen ze voor half 9 allemaal (dus ook de kinderen van 16) in bed. Hierna heeft Elmer me nog even het rapportagesysteem laten zien en mij de opdracht gegeven om over elk kind een stukje te rapporteren. Dit viel ook nog niet mee, omdat ik geen idee had wat elk kind eigenlijk de hele dag uitgevreten had. Om 22u had ik weekend! Het weekend luidde ik in door een paar Cuba Libres te drinken aan de bar. Volgens mij heb ik het die avond verder niet heel laat gemaakt. Was ook niet zo gek, want de week was vrij intensief geweest.

De dag erop stond een partijtje voetbal op de rol. Hier hadden de educadores het al de hele week over gehad overigens. Dichtbij mijn huis is een veldje dat je kan huren. De voetbalvelden zijn hier alleen niet te vergelijken met de voetbalvelden in Nederland. De veldjes zijn hier 30 bij 10 meter, hebben allemaal kunstgras, en zijn met een beetje geluk overdekt (niet voor de regen, vooral voor de zon). We hadden een veldje gereserveerd van 17 tot 19, en kregen uiteindelijk toch negen man bij elkaar. Bij het veldje zelf vonden we een tiende speler, waardoor we vijf tegen vijf konden spelen.

Voetballen op 2850 meter hoogte, na een behoorlijke periode van weinig lichamelijke inspanning, valt niet mee. Wel heerlijk om na zo’n lange tijd weer een keer vol tegen een bal aan te kunnen schieten. Het niveau was niet best, maar na twee uur was ik wel volledig kapot. We liepen terug naar beneden (het veld lag namelijk nog wat hoger dan mijn huis), en gingen in de bar zitten. Maarten en ik hadden van tevoren afgesproken om die avond weer op stap te gaan. We hadden écht moeite om ons bord eten weg te krijgen, hadden last van onze borst van de inspanning. Wat we in ieder geval niet hadden, was zin om flink op stap te gaan.

Uiteindelijk hebben we onszelf naar het huis van Julio gehesen. Julio is een Peruaan die Maarten kent omdat het de vriend is van een Nederlandse. Julio is super aardig, probeerde Engels te praten (de eerste Peruaan in Ayacucho die dat deed) en had wat leuke verhalen. Wat echter wel opviel, was dat die Peruanen dus niet echt tegen drank kunnen. Vlak voordat we vertrokken naar de club, hadden we nog even een kort telefoongesprekje met de vriendin van Julio. ‘Neem hem niet mee naar de discotheek, want dan komt hij niet meer thuis!’ zij ze. Wij, behulpzaam als we waren, antwoorden door te zeggen dat Julio in goede handen was. Nou, die handen hebben zwaar werk moeten leveren. Vanaf het moment dat we de club ingingen, kon Julio niks meer en hebben wij het overgrote deel van de tijd besteedt om er voor te zorgen dat we Julio niet uit het oog verloren. We hebben vrij vroeg een taxi naar zijn huis genomen, en voordat we afscheid konden nemen lag hij al in bed. Lekker dan. Toen we thuis kwamen, zat Peter nog wijn te drinken, waarbij ik hem nog enkele uurtjes heb vergezeld. Lange dag uiteindelijk!

De volgende dag heb ik niet zo veel gedaan. Lekker uitgeslapen, beetje geluncht, serietje gekeken. ’s Avonds ben ik naar het centrum gewandeld om een hapje te eten. Hierna heb ik me weer omhoog gehesen (het centrum ligt namelijk in het dal), en ben weer een serie gaan kijken. Ook de volgende dag heb ik niet veel gedaan. Wat kleren gewassen, mijn Spaans geoefend. Het enige doel wat ik die maandag overigens had, was om wakker te zijn op het moment dat Vera arriveerde. Vera gaat ook stage lopen bij Los Cachorros, ook voor 10 maanden. Zij arriveerde erg laat en was erg moe. Erg lang hebben we dus niet gezellig gedaan.

De volgende ochtend kreeg ik een e-mail van mijn ouders. Een heftig mailtje over de gezondheid van een familielid. Van tevoren had ik er over nagedacht dat het mogelijk was dat er in de dikke elf maanden dat ik weg zou zijn, er iets zou kunnen gebeuren met iemand uit mijn familie. Dat zo’n bericht tien dagen nadat ik aankwam op de plek waar ik tien maanden blijf, zou komen, had ik niet verwacht en viel zwaar op mijn dak. Gelukkig heb ik een aantal hele fijne mensen hier om me heen, waar ik veel troost uit vond. De rest van de dag heb ik rustig aan gedaan. Ik ben met Maarten en Vera een hapje gaan eten in het centrum, we zijn hierna even naar Los Cachorros gelopen, waar Maarten moest werken. Daarna ben ik met Steven, die klaar was met werken, en Vera terug gewandeld naar huis. Verder niet zo veel gedaan.

De volgende dag had ik Spaanse les, en daarna een Skypeafspraak met mijn ouders. Op dat moment kreeg ik enigszins last van heimwee, mede door de situatie die zich in Nederland afspeelde op dat moment. Ik ben die dag later gaan werken, om even rustig aan te kunnen doen met mijn huisgenoten en het weer even te kunnen plaatsen. Een uur later dan ingepland, ging ik aan het werk. Vandaag had ik een late dienst. We gingen met de kinderen naar de tandarts. Dit is op zich een happening op zich. Met acht kinderen daar in de wachtruimte zitten, om en om worden die kinderen naar binnen gebracht, tussendoor zit je een beetje aan te kloten met die kids. Deze dag zijn er bijvoorbeeld een stuk of 30 selfies gemaakt met mijn telefoon, is mijn muziek (goed)gekeurd door de kinderen en heb ik drie kinderen op mijn nek genomen om naar huis te brengen. Ook maakte ik deze dag het eerste grote conflict in het huis mee. De kinderen waren op zich al erg druk, mede omdat er een of ander leger des heils achtige organisatie kleren en pasta hadden gebracht. Op een gegeven moment zit ik op de bank met twee kinderen, vliegen er ineens nog eens een stuk of zes kinderen over mijn nek heen om een hoopje te vormen. Terwijl ik mezelf er een beetje uit worstel en een beetje zit te lachen naar de educador die tegenover me in de kamer zat, hoor ik ineens geschreeuw en vliegen al die kinderen weer uit elkaar. Zitten er twee een beetje te bekvechten. Zonder dat ik een idee had wat er precies gebeurde, kreeg ik een van die kinderen in mijn schoot geduwd om te beschermen. Het andere kind werd in de andere hoek gedrukt. Na een korte tijd wilde de educador deze jongen mee naar buiten nemen om even apart te spreken, waarna die jongen een extreem goed gemikte slag op de neus van het jongetje dat op mijn schoot zat plaatste. Overal bloed, paniek, maar aan de andere kant ook weer sensatie voor die andere kinderen. Wat een rustige dag had moeten worden, werd een uiterst lange en slopende dienst.

De volgende dag had ik een dubbele dienst: ik zou de eerste vijf uur meelopen op de 24-uurs opvang, daarna zou ik meelopen bij de nachtopvang. Deze eerste dienst verliep erg rustig, en er waren die avond niet veel kinderen op de nachtopvang, waardoor de educadores zijden dat ik net zo goed lekker naar huis kon gaan. Ik was ook erg gesloopt.

De volgende twee dagen liep ik stage bij de nachtopvang. De nachtopvang is bedoeld voor kinderen die op straat leven, die niet klaar zijn voor de vastigheid van vaste opvang, maar die wel onderdak nodig hebben en bereid zijn hiervoor geen drank of drugs te nuttigen. Bij binnenkomst worden de kinderen dan ook gefouilleerd op wapens en drugs, waarna ze hun kleding gaan wassen en gaan koken. Vaak wordt dit door twee kinderen gedaan, de rest kan televisie kijken of krijgt een ander taakje toebedeeld. Als stagiaire is de nachtopvang geen hele interessante plek, omdat de kinderen over het algemeen alles zelfstandig, of met een heel klein beetje hulp doen. Wat ik bijzonder vond, is dat ik merkte dat de kinderen op de een of andere manier wel respectvoller waren. Zo vroeg er een kind of ik geld had gedoneerd om hun opvang te kunnen bekostigen. Ik vertelde dat ik wel een steentje bijgedragen had. Hierop kreeg ik een knuffel en werd ik écht bedankt. Dat vond ik mooi om te zien. Voor de rest waren deze twee avonden vooral bedoeld om de kinderen te leren kennen, zodat ik vanaf volgende week met de maatschappelijk werkster aan het werk kon voor de kinderen.

Overigens heb ik die zaterdag, voor mijn dienst, weer een potje gevoetbald. Ditmaal hadden we afgesproken met een man of 7 bij de IPD. Toen wij arriveerden, bleken er echter een paar niet aanwezig te zijn, waardoor we gingen voetballen tegen een ander team. Een Peruaan van ons team had geregeld dat de verliezers tien sol (ongeveer €2,50) per persoon moesten betalen aan de winnaars. Allemaal leuk en aardig, maar die gasten konden kei goed voetballen, en wij zijn het niet helemaal gewend om op dit soort veldjes te voetballen. We werden dus keihard afgedroogd. Ook op zondag zijn we weer gaan voetballen. Ditmaal moesten we een taxi pakken naar een uithoek van de stad, waar we met Roger en een aantal vrienden van hem een vriendschappelijk potje gingen voetballen. Dit was een stuk leuker en een stuk gezelliger, omdat de druk van het geld winnen er niet op zat. Wel bijzonder om dat verschil te zien. Ook zijn we die avond een lasagne gaan maken, om even wat anders binnen te krijgen dan aardappelen, rijst en sla.

Vanaf maandag 12 september begon voor mij het echte werk bij Los Cachorros. Vanaf vandaag zou ik tien uur per dag, vier dagen in de week met de maatschappelijk werkster mee gaan lopen. De diensten duren van 8 tot 18. Dit zijn zo’n lange diensten omdat de maatschappelijk werkster dagelijks twee uur pauze neemt om te lunchen. De lunch is in Zuid Amerika namelijk de belangrijkste maaltijd van de dag, en hier wordt nu eenmaal veel tijd voor uitgerekt. Dat is natuurlijk even wennen voor mij als Nederlander, waar de lunch over het algemeen tussendoor snel weggestauwd wordt.

De maandag begon met een introductie van Alanya en Karina, de maatscappelijk werkster. Alanya vertelde in het Spaans over de geschiedenis, de visie, het doel, etc. van Los Cachorros. Dit verhaal kende ik al redelijk, waardoor ik zelfs in het Spaans veel kon volgen van het verhaal. Hierna vertelde Karina over het inhoudelijke werk van de maatschappelijk werkster van Los Cachorros. Erg uiteenlopend en erg interessant. Hierna heb ik even met Hennerieke gezeten, de psychologe van Los Cachorros. Zij begeleidt mij binnen mijn stage.

Hierna ben ik casussen gaan lezen. Dit vond ik persoonlijk erg fijn, omdat ik na twee weken nog geen enkele casus of geschiedenis van een kind had ingezien, wat ik gemist had. Dit was ook weer een goede Spaans oefening voor me. Na de pauze ging ik mee met Karina. Eerst moesten we naar het ziekenhuis. Het was me niet helemaal duidelijk wat we hier gedaan hebben, maar na vijf minuten waren we ook weer weg. Hierna gingen we naar de moeder van een van de kinderen. Deze bleek niet thuis te zijn, waardoor we ook daar weer snel weg waren. Ondertussen zijn we nog naar de school van twee van de kinderen gegaan. Volgens mij hebben we hier vooral gecheckt of de kinderen aanwezig geweest zijn, en even kort besproken hoe het met ze ging. Na de eerste dag valt dus gelijk op dat het altijd afwachten is of de Peruanen zich aan hun afspraken houden. Twee van de afspraken gingen niet door omdat de andere kant niet aanwezig was.

De volgende dag gingen we weer terug naar de moeder van een van de kinderen. Het was vrij pijnlijk om te zien hoe dit vrouwtje leeft. Ze heeft een super klein kamer, met een bedje, kookstelletje, mini-krukje, verder wat kleren en dozen, en that’s it. Wij werden op het bed gezet. Het gesprek ging voor mijn gevoel met name over hoe het met haar ging, of ze vragen had, et cetera. Er werden wat formulieren uit een doos getrokken die ze niet helemaal begreep. Die werden doorgenomen. Wat me opviel, was de berg papierwerk die de maatschappelijk werkster in moest vullen tijdens het gesprek. Dit moest ze uiteindelijk allemaal digitaal invoeren en uitwerken, wat veel tijd in beslag neemt. De diensten houden voor mij ook veel wachten in, omdat ik momenteel veel meeloop met de maatschappelijk werkster, en ik niets hoef te rapporteren of iets dergelijks. ’s Middags gingen we naar de andere kant van de stad, naar de moeder van een ander kind, dat momenteel in de nachtopvang zit. Ook hier ging het even over haar welzijn, maar later kreeg ze ook een soort les. Dit noemen ze taller. Over het algemeen krijgen ouders twee soorten bezoeken: gesprekjes en talleres, lessen over hoe ze contact kunnen maken, hun woede in kunnen houden, et cetera.

Op woensdag ging ik met Lizbeth, een Peruaanse stagiaire, mee naar zo’n taller. Ik kwam in een nog armoediger huis terecht dan de dag ervoor, wat voor indruk op me maakte. Overigens was moeder niet aanwezig, waardoor de les niet doorging. Wel hebben we een tijdje gepraat met oma en een halfbroer van het kind. Hierna zijn we wederom naar de vrouw geweest waar we de afgelopen twee dagen waren, ditmaal voor een taller. Op mijn laptop kreeg ze een soort tekstje te horen over hoe om te gaan met spanningen. Dit werd besproken en geëvalueerd. ’s Middags ging ik weer naar de tandarts met de kinderen. De rol van de maatschappelijk werkster hierin, is het papierwerk op orde maken. Dit was een mooi klusje voor mij. Ik kreeg van de tandarts enkele formulieren, waarmee ik naar beneden moest naar de farmacia. Hier moest ik alle formulieren op beide zijden ondertekenen en voorzien van mijn vingerafdruk, waarna ik setjes handschoenen kreeg om weer aan de dokter te geven. Een grote verantwoordelijkheid die ik denk ik goed opgepakt heb!

De nacht van woensdag op donderdag werd ik ziek, goed ziek. Ik had een voedselvergiftiging opgelopen. De dag ervoor had ik namelijk geluncht bij een restaurantje waar ze junglemaaltijden verkochten. Je kan hier onder anderen slang, piranha en allemaal andere gevaarlijke dieren eten. Ik at een soep. Lekker veilig dacht ik. Er zaten vier soorten vlees in, en verder veel groentes. Het was een enorm lekkere soep, maar mijn maag beviel het toch iets minder. Donderdag en vrijdag heb ik met name in bed gelegen en me beroerd gevoeld.

Op zaterdagochtend had ik het gevoel dat het wel weer beter ging. Vandaag was het Dia de la Familia, de dag van de familie. Los Cachorros had een standje in de grote winkelstraat gekregen, waar we pannenkoeken gingen verkopen. Dit was hartstikke leuk om te doen. Een pannenkoek is niet echt een bekend fenomeen in Ayacucho, maar hij viel goed in de smaak. Steven en Maarten zijn tevens bezig om een pannenkoekenrestaurant op te zetten, verbonden aan Los Cachorros. Een goede test om te kijken wat de mensen in Ayacucho van deze maaltijd vonden. De rest van de dag heb ik toch weer rustig aan gedaan. De rest ging naar een optreden, ik besloot om een rum-colaatje te drinken en naar bed te gaan.

De volgende dag stond er namelijk weer van alles op het programma. Vandaag kwamen er twee grote donateurs, en tevens de eigenaren van het pand van Los Cachorros op bezoek. Wij moesten om drie uur aanwezig zijn bij Los Cachorros. Er was een grote mobiele school gebracht. Een soort kar, die helemaal geopend en uit elkaar getrokken kon worden en waar educatieve spellen aan zaten. We gingen naar een plein, waar veel straatkinderen waren, en zijn daar in de weer gegaan met deze mobiele school. Een tijdje later arriveerde Alanya met de twee donateurs, die konden zien hoe Los Cachorros haar best deed om ook straatkinderen wat lessen bij te brengen.

Hierna gingen we terug naar Los Cachorros, waar we wederom pannenkoeken gingen bakken, ditmaal voor alle kinderen en voor de donateurs. Dit was vooral erg leuk om te doen. Wat achteraf iets minder leuk was, is dat mijn maag nog niet klaar was voor een klein stukje pannenkoek, waardoor ik alweer vier dagen ziek thuis zit momenteel. Nu heb ik afgesproken om volledig uit te zieken, totdat ik nergens last meer van heb, voordat ik weer aan het werk ga.

Het leven hier in Ayacucho bevalt me erg goed. Na vijf weken de toeristische hotspots van Colombia en Ecuador bezocht te hebben, is deze plek echt een verademing. Hier lopen geen buitenlandse toeristen rond, de mensen spreken geen Engels, en hebben een aparte cultuur. Dit zie je terug aan de vele parades die hier gedaan worden, de traditionele klederdracht bij met name de oudere vrouwen hier, de altijd bijzondere ervaringen op de markt, waar je je caviaatje uit kan zoeken om te laten villen en bereiden, de kippen die er vrij rondlopen om verkocht te worden, en met name het feit dat je hier niet als buitenlander behandelt wordt als het gaat om prijzen. Het weer is hier over het algemeen erg prettig, dagelijks rond de 24 graden, ’s nachts koelt het echter wel zwaar af.

Je ziet ook goed dat je in een stadje bent dat echt een stuk armer is dan de gemiddelde Zuid Amerikaanse stad. Overal op straat zie je honden (dit zijn overigens geen straathonden, ze mogen alleen niet in huis komen van hun baasjes), veel wegen zijn niet geasfalteerd, huizen zijn niet volledig afgebouwd, et cetera. Momenteel heb ik overigens geen internetverbinding, net als de rest in de omgeving. De afgelopen maand is het al meerdere malen voorgekomen dat er geen stromend water is, of dat de druk van het water zo laag is dat de douche niet warm wordt. Dit zijn allemaal zaken die opvallen, maar wel snel wennen. De lonen zijn hier over het algemeen ook erg laag, veel mensen verdienen iets meer dan 200€ per maand. Toch neemt armoede hier niet de overhand, wanneer je kijkt naar levensgeluk. Ik denk dat de gemiddelde Ayacuchaan een vrij fijn leven leidt.

Hopelijk kan ik vanaf komende week volledig aan de slag, en blijf ik de komende tijd een beetje gezond, zodat ik de volgende blog inhoudelijker iets meer over mijn werkzaamheden kan vertellen. De afgelopen vier weken zijn voorbij gevlogen, waren turbulent, op sommige momenten erg zwaar, maar over het algemeen geniet ik met volle teugen van het leven hier!

Kus,
Oscar