Viva Colombia!

Lieve allemaal,

Een beetje aan de late kant, maar hierbij wil ik jullie laten genieten van mijn reis door Colombia. Omdat ik de afgelopen tijd niet echt goed internet had, druk maar ook nalatig was, is het moment van schrijven alweer een tijdje terug. Het verslag over Ecuador zal ik binnenkort toevoegen. Geniet ervan!

X
Oscar

P.S.
Foto's volgen later.

Dag 0 – Vierlingsbeek 19-07-2016
Nog brak van het benefietfeest van zaterdag, misselijk van de tapas die ik op maandagavond had gegeten met vrienden, zonder eetlust van de spanning en 30 graden was het eindelijk zover. Ik mocht eindelijk mijn spullen in gaan pakken voor het grootste avontuur in mijn leven: ruim 11 maanden op reis en aan het werk zijn in Zuid Amerika. In plaats van erg veel zin hebben in alles wat komen ging, was ineens elk vooruitzicht zwaar en moeilijk. Begin maar eens met die twee weken Colombia, met achttien vrienden. Dat gaat nooit iets worden. Laat staan tien maanden stage lopen in Ayacucho. Tien maanden, doe normaal.
Met de wetenschap dat ik de dag erop om half 7 op het vliegveld in Düsseldorf moest zijn, was het plan om vroeg naar bed te gaan. Ik had me echter vergist in de voorbereidingen, waardoor ik na 23u nog de e-book versie van Game of Thrones zat aan te schaffen, ik ondertussen wat laatste dingen in mijn tas aan het stoppen was en mijn telefoon klaar aan het maken was voor 18 uur reizen. Prima voorbereiding dus.

Dag 1 – Vierlingsbeek, Düsseldorf, Amsterdam, Madrid en Bogotá 20-07-2016
Zoals gezegd was de check-in in Düsseldorf rond half 7. Dit betekende dat de wekker op 4.15 stond en taxi Nico en Marjan om 4.45 klaar stond voor vertrek. Lennart, Armanda en Julian waren zo lief om me op dit tijdstip uit te zwaaien, waarna een relaxte en korte rit me in Düsseldorf bracht. De tegenzin had plaats gemaakt voor gezonde spanning en zelfs best veel zin in de reis. Dit veranderde echter snel in stress. Omdat ik zo lang naar Zuid Amerika ga, had ik geen retourticket kunnen boeken. In Düsseldorf vonden ze het echter zó belangrijk om zeker te zijn dat ik Colombia toch wel uit zou gaan, dat ze me dwongen een ticket te kopen dat mij uit Colombia bracht. Sta je dan met je goede gedrag. Noodgedwongen werd ik richting een ticketshop gestuurd die wel een vluchtje van Bogotá naar Quito (Ecuador) konden regelen voor me. Dit kostte me echter wel ruim 300 euro (ter vergelijking: de twaalf uur durende nachtbus waarin ik momenteel zit kost twintig euro).
Mijn verlies noodgedwongen genomen, mocht ik eindelijk mijn bagage inchecken. Toch wel fijn dat we twee uur van tevoren in Düsseldorf waren. Waar het plan was om rustig samen een laatste ontbijtje te eten, hadden we nu nog net tijd om een flesje water te kopen en deze snel op te drinken. Niet dat dit lukte overigens, ik was me er wel van bewust dat ik over enkele minuten afscheid zou moeten nemen van mijn ouders.
Het afscheid ging snel en viel zwaar. Na drie keer omkijken en zwaaien was ik nu alleen op weg naar de gate. Snotterend heb zat ik te wachten om te kunnen boarden. De eerste vlucht ging naar Schiphol. Een ritje van 25 minuten. Op Schiphol wees de weg zich redelijk vanzelf. Enige nadeel was dat ik twee uur moest wachten en me kapot verveelde. De tweede vlucht was van Schiphol naar Madrid. Deze zou ongeveer tweeënhalf uur duren. Dit vliegtuig vertrok echter drie kwartier later, waardoor ik in Madrid geen vijf kwartier, maar een half uur had om het volgende vliegtuig te vinden en te boarden. Gelukkig was het in Madrid totaal niet duidelijk waar ik naar toe moest, maar koos ik puur toevallig de goede weg en kon ik op tijd instappen. Van Madrid mocht ik eindelijk het Europese continent verlaten en inruilen voor Zuid Amerika, waar Bogotá mijn eerste bestemming werd. De vlucht was lang, saai, krap en vermoeiend. Na tien uur landde ik in Bogotá. Tijdens de vlucht kreeg ik een of ander formuliertje in mijn hand gedrukt dat ik moest invullen voordat ik daadwerkelijk van het vliegveld mocht verlaten. Het ging over iets heel vaags, en ik heb het ook maar een beetje vluchtig ingevuld, hopende dat het wel prima zou zijn. Ook mocht ik nog even een visum komen ophalen. Met mijn vers aangeschafte ticket van Bogotá naar Quito al in de aanslag werd ik na een korte woordenwisseling welkom geheten in Colombia. Het ticket bleef niet uitgevouwen in mijn rechterhand. Lekker 300 euro betaald voor niks.
Nu was ik dan eindelijk in Bogotá. Gesloopt wel, maar vooral voldaan. Omdat ik wist dat mijn vrienden pas drieënhalf uur later zouden landen, had ik me voorgenomen om maar alvast naar het hostel te gaan. Gelukkig zijn er in Bogotá alleen maar vriendelijke mensen: twee seconden nadat ik mijn bagage van de laatste controleband had gehaald, stonden er al vijf mannen om me heen om te vragen of ik geen taxi nodig had. Zeer attent. Na een eerste sigaret sinds Schiphol en wat struggles bij het pinautomaat, liep ik met de man die mij het eerste aansprak naar zijn auto. Het was geen officiële taxi, dus ik onderging maar wat er ging gebeuren. Voor slechts 55,000 Pesos (omgerekend 17 euro) bracht deze alleraardigste man mij naar het hostel. Al na enkele momenten kwam ik er achter dat ik eigenlijk toch helemaal geen Spaans kon, ook al had ik maanden geoefend, maar dat enkele woorden die ik wel wist toch voor enkele leuke conversaties (lees: taxichauffeur vertelde van alles en ik antwoordde met ‘ah si, si, bueno’ leidde.
Na een minuut of 25 en een laatste bocht naar links, een straatje waar je niet in mocht rijden en dat er allerminst uitzag dat het een hostel zou huisvesten, arriveerde ik zowaar tóch bij het hostel dat op mijn telefoon stond. Ik werd vrolijk onthaald door de hospita toen ik vertelde dat ik een van de 19 Nederlandse gasten was die bleef slapen. Ze was echter niet meer zo blij toen ik vertelde dat niet iedereen afzijdig zouden arriveren, maar dat de andere achttien wel tegelijk aan zouden komen. Ik heb kort mijn bed opgemaakt en wat spullen neergegooid en ben toen naar de bar gegaan voor een welverdiende Corona. Na een lastig gesprek met een Chileense man ging ik een half uur later maar op bed liggen. Ik was moe en mijn vrienden zouden pas over enkele uren arriveren.
Vlak voordat ik echt wilde gaan slapen zag ik echter door de ruit van mijn dorm een wel heel bekend petje. Die gasten waren gewoon tweeënhalf uur te vroeg gearriveerd. Geen slaap dus. De honger had ook wel toegeslagen bij iedereen. Nu had ik me laten vertellen dat er in Zuid Amerika overal straatverkopertjes zijn die wel wat lekker te bieden hadden. In Bogotá echter niet. Noodgedwongen hebben we maar pizza gegeten bij een fastfoodketen. Bienvenido a Colombia!

Dag 2 – Bogotá en San Gil 21-07-2016
Na een goede nacht rust, werden we niet al te laat wakker. Dit zal wel te maken hebben gehad met de jetlag. Om 13.45 zou de bus naar San Gil vertrekken. Helaas kon niet iedereen mee met de bus. Er waren namelijk al wat problemen voordat we allemaal goed en wel gearriveerd waren in Bogotá. Van een stuk of 8 gasten was namelijk de bagage in Miami blijven liggen, en deze zou pas een dag later arriveren. Lekker begin van de reis.
Enfin, we gingen rustig richting het busstation. In Colombia is de makkelijkste en goedkoopste manier van vervoer. Treinen rijden er niet echt rond, en als student ben je te karig om 50 euro te betalen voor een vliegticket. De bus was voor het geld dat we betaalden echt moeilijk lux. De rit duurde ongeveer 6 uur, dus het was ook wel lekker om wat comfort te hebben. Ongeveer 80% van de passagiers bestond bovendien uit leden van onze groep, wat ook wel lachen was. De busreis was erg mooi. Ik kwam er gelijk achter dat het vrijwel onmogelijk is om een plat plekje te vinden in Colombia. Wat tijdens de reis opviel, was dat er op sommige punten erg veel militairen stonden te patrouilleren. Vaak was dit op voor ons onverklaarbare plekken. Enfin, zijn die in ieder geval lekker aan het werk. Rond 20u arriveerden we in San Gil. San Gil is een klein en toeristisch plekje, dat bekend staat om haar mogelijkheden omtrent extreme sports.
We arriveerden in het donker. Na een korte rit arriveerden we bij ons hostel. Het bleek dat wij de enige logees waren die nacht, wat wel relaxt was. Na een korte check-in en een nog kortere opfristijd, was het tijd om eten te gaan zoeken. Zoals gezegd, het was donker, waardoor we onze ogen en neuzen niet optimaal konden gebruiken en uiteindelijk bij de tacotent om de hoek eindigden. Het eten was overigens wel erg lekker. We kwamen er snel achter dat er in het midden van het dorpje een mooi pleintje was, met veel tiendas (drankwinkeltjes waar je ook vaak wel wat eten kan kopen). We kochten enkele flessen rum en gingen op het terras van het hostel zitten. Hier hebben we de hele avond (drank)spelletjes gedaan, totdat iedereen voldaan en dronken naar bed ging. Leuke toevoeging aan de drankspelletjes was een extra straf. Als er meerdere verliezers waren, moest de ene verliezer drinken en de andere verliezer onder de ijskoude buitendouche. Uiteindelijk is iedereen (al dan niet onder druk) onder die douche belandt.

Dag 3 – San Gil 22-07-2016
Na wederom een prima nacht slapen werden we wederom niet al te laat wakker. Onze hospita probeerde bijna dwangmatig activiteiten te organiseren voor ons. Eigenlijk zouden we vandaag gaan raften, wat niet doorging omdat er dus een aantal gasten vastzaten in Bogotá. Ze kwam met een boekje met mogelijke activiteiten, waar onder anderen abseilen van een waterval bij stond. Dit leek enkelen van ons wel leuk. Omdat er iemand hoogtevrees had, en ik zelf niet super happig was om te gaan abseilen in Colombia, besloot ik me hier niet voor op te geven, maar gewoon naar die waterval te gaan.
Er was geen ontbijt te krijgen in het hostel, wat een goede reden was om in het dorp op zoek te gaan naar lekkere eettentjes. Sommige gasten hadden de avond van tevoren bij een ‘typisch Colombiaans’ tentje heerlijke ondefinieerbare gerechten gekregen. Dit leek ons wel geschikt om te ontbijten. We vroegen om ‘desayuno typico de Colombia’, wat een typisch Colombiaans ontbijt betekent. We kregen scrambled eggs met toast en hujo. Hujo is een soort van shake die je of met melk of met water kan krijgen. Super lekker wel. Na dit typisch Colombiaanse ontbijtje waren we klaar om naar het busstation te gaan. Deze was zo makkelijk te vinden dat het voor ons in eerste instantie onvindbaar was. We betaalden 5,000 pesos voor een busrit van bijna twee uur, dat is dus nog geen 2 euro. Je kon de busrit met recht een bumpy ride noemen. Er was geen enkel stuk van de weg netjes geasfalteerd. Toen we op een gegeven moment uit de bus gegooid werden, werden we overweldigd met prachtige aangezichten. Aan de ene kant alleen maar met groen begroeide bergen, aan de andere kant ook met groen begroeide bergen, met in het midden een enorme waterval.
Het pad naar de waterval was ook prachtig, we liepen langs het riviertje van de waterval op, met om ons heen wat koeien en kippen, en vooral heel veel groen. Op een gegeven moment werd ons groepje opgesplitst, omdat vier van de zes natuurlijk van die waterval afgingen. Met zijn tweeën liepen we nog ongeveer tien minuten voordat we aankwamen bij de plek waar de waterval haar water neergooide. Prachtig om te zien en bijna overweldigend om na te gaan hoeveel water er op constant niveau neervalt. Tegelijkertijd verbaasden we ons over hoe weinig equipment er lag om te gaan abseilen. Er was enkel een metalen draad naar boven gespannen. Na een tijdje werden er wat touwen naar beneden gegooid en enkele minuten later kwamen de durvals naar beneden. Toen iedereen beneden was, wandelden we terug naar het beginpunt van het parkje. Hier moesten we nog even betalen en wat drinken kopen. De vrouw die daar werkte vertelde dat we nog vijftien minuten hadden om 20 meter te lopen naar de andere kant van de straat. De bus die op dat moment langs zou komen misten we uiteraard. Na een halfuur wachten mochten we nogmaals anderhalf uur in de bus zitten, terug naar San Gil. Toen we bij het hostel aankwamen, kwamen we er achter wat de anderen de hele dag gedaan hadden: scrabble in de vorm van een drankspel. Aan hetgeen wat we aantroffen te zien was het best wel een leuk spelletje geweest. We hadden wel zin om iets typisch Colombiaans te eten, vanwaar we naar hetzelfde tentje gingen als waar we ontbeten hadden. Voor nog geen 6 euro kreeg ik een enorme plaat met een soort van vleespaella met rijst en patat. Omdat we van tevoren al voor ongeveer een euro een enorme spies met vlees op straat hadden gekocht, was dit natuurlijk een onmogelijke opgave. Ach, wel lekker gegeten.
We hadden die avond niet zo veel zin in rum, eerder in iets anders, lekker wodka colaatje ofzo. Toen we naar de tienda gingen, kwamen we de andere gasten tegen in het park. Iedereen was nu gearriveerd in San Gil! Zij zaten met zijn allen op het pleintje rum te drinken. Hier hadden wij niet echt zin in, vanwaar we naar het hostel gingen en op dezelfde plek als de avond ervoor lekker wodkaatjes gingen drinken.

Dag 4 – San Gil 23-07-2016
Vandaag gingen we dan toch raften! We werden opgehaald met busjes, om 200 meter verderop weer uit te stappen om wat verzekeringsformulieren in te vullen. Daarna konden we de bus weer in om een uur te rijden naar de locatie. Na een korte uitleg gingen we de boten in. Het was gelijk duidelijk dat deze tocht niet te vergelijken zou zijn met de tocht die we een paar jaar geleden in Köln over de Rijn gemaakt hadden. Ik kwam direct voorin te zitten, waardoor ik na 20 meter al zeiknat was. Dat raften was echt super gaaf, weinig woorden voor. Na anderhalf – twee uur kwamen we bij het eindpunt aan. Hier werden we weer in de busjes gehesen, die ons naar een lunchplek brachten. Hier hebben we een tijdje nagepraat, wat gegeten en wat biertjes gedronken, alvorens we terug naar het hostel gebracht werden. Het was tijd om te douchen en onze tassen in te pakken, want die avond zouden we de nachtbus naar Medellin pakken. Ikzelf heb de rest van de middag een beetje in het hostel rondgehangen en wat gedronken. We hebben daarna met een grote groep enorme steaks gegeten, alvorens we met taxi’s naar de busterminal gingen. We kwamen er wel achter dat enkelen onder ons gezellig zaten te drinken in het dorp, en niet echt doorhadden dat we zo een bus moesten pakken. Uiteindelijk arriveerde iedereen op tijd en stapten we de bus in, richting Medellin. In deze bus begon ik met typen aan mijn reisverslag, maar al gauw viel ik in slaap. Na een uur of twee moesten we overstappen. Hier werd ik wakker voor, stapte de volgende bus in en heb bijna aan een stuk door geslapen.

Dag 5 – Medellín 24-07-2016
Toen ik rond 5.30 wakker werd, reden we bijna de vallei in waar Medellin in gebouwd is. Medellin is echt een gigantische stad. Toen we bij het busstation arriveerde, namen we direct een taxi naar de hostels. We arriveerden hier rond 7.30. We konden echter pas om 15u inchecken, waardoor we onze spullen dropten en gingen ontbijten. We hadden afgesproken om rond half 10 wat rond te gaan kijken in Medellin. Na weer een typisch Colombiaans ontbijt (eggs benedict), wandelden we naar het hostel waar we afgesproken hadden, om daarna richting het metrostation te lopen. Hier kochten we tickets om naar een kabelbaan te gaan die ons over de stad zou tillen, richting een soort van natuurgebied. De views vanaf de kabelbaan waren geweldig. Overal waar je keek zag je stukken stad, gebouwd tegen de wanden van de bergen aan. Uiteindelijk kwamen we aan bij een soort van marktje, waar alleen maar lekkere dingen verkocht werden. Uiteindelijk hebben we hier gewoon alles gegeten wat we lekker vonden: een soort van vierkazenbrood, in chocola met discodip gedoopte aardbeien, vers fruit, lokaal gebrouwen bier, et cetera. Na een dik uur vertrokken we weer naar beneden, richting hostel. Vanaf het metrostation was het ongeveer een half uur lopen naar het hostel. Een leuke wandeling, dachten enkelen van ons, onder wie ik. Na twee minuten begon het echter achterlijk hard te regenen, waardoor we genoodzaakt waren om een taxi te pakken. Aangekomen bij het hostel konden we eindelijk gaan inchecken. Snel onze spullen gedropt, want we kwamen er achter dat het hostel waar we in zaten, een soort van partyhostel was waar vanaf 16u goed gebruik gemaakt werd van de bar. Hier zijn we biertjes gaan drinken, om tussendoor taco’s te eten bij de tent onder het hostel, om daarna maar drankspelletjes te gaan doen. Na een heftige nacht stappen, waar ik helaas (of gelukkig) niet veel meer vanaf weet, was ook deze dag weer geslaagd.


Dag 6 – Medellín ‘brakdag’ 25-07-2016
Over vandaag kan ik erg kort zijn. Ik werd om 16u wakker, super brak. Na nog een uur op bed te hebben gelegen, ben ik om 17u opgestaan om me op te frissen en mijn hoofd te laten zien bij de bar. Hier zaten wat vrienden van me gezellig biertjes te drinken. Hier was ik dus niet helemaal bij. Ik heb mezelf laten afzakken naar de tacotent voor een paar taco’s. Hierna heb ik een poging gedaan om enigszins gezellig te doen met de rest. Dit heb ik tot 20u volgehouden. Daarna ben ik gaan douchen en op bed gaan liggen. Gelukkig stond er vandaag ook niets op het programma.

Dag 7 – Medellín en Guatape 26-07-2016
Vandaag stonden er weer sommige super gave activiteiten op het programma. We stonden om 7 uur op om de Pablo Escobartour te gaan doen. Pablo, de superdrugsboef van de jaren tachtig en negentig, had namelijk een aangenaam optrekje in de buurt van Medellín. We moesten een kleine twee uur in een volle bus zitten, alvorens we bij een nep minidorpje kwamen, dat onder water gelopen was en nu voor de toeristen heropgebouwd was. Hier werden we in en op jeeps gezet om in een klein halfuurtje naar Pablo’s 2nd mansion te rijden. Ik was blij dat ik veilig in de jeep was gaan zitten, want de wegen waren behoorlijk slecht. In het begin zie je niet goed hoe groot de villa was. Wat wel direct opvalt, is dat Pablo een goede smaak voor omgeving had. Wat een uitzichten waren daar! Het huis lag aan een meer, dat reikte zo ver het oog kon zien.
Eerst gingen we paintballen in een van de delen van zijn villa. Dit deel lag naast het voetbalveld en was door de DEA redelijk aan flarden geschoten. Het paintballen was super gaaf. Enige nadeel vond ik achteraf dat je door het paintballen minder bewust was van de locatie waar je was. Hierna kregen we kort de tijd om bij te komen, waarna we een tour kregen langs de rest van het huis. De vrouw die ons rondleidde, was de vrouw van een van de bewakers van het huis. Pablo had een behoorlijk mooie optrek laten bouwen. Wat daarnaast wel grappig was, was dat hij bomen en planten van over de hele wereld had laten invliegen ter decoratie.
Hierna was het tijd om te lunchen. Een typisch Colombiaanse maaltijd: rijst, patat, een klein beetje rauwkost en een flinke lap vlees. Prima voor ons dus. Na de lunch werden we in boten gezet om het meer op te gaan. Na een halfuur op de boot kwamen we aan bij een dorpje, genaamd Guatape. Guatape is super toeristisch maar wel super mooi. In het centrum van dit dorpje kregen we een kopje Colombiaanse koffie (lekker!) en konden we even rondkijken. Het was er super warm, wat voor de meesten van ons vooral inhield dat we onder een parasol op het terras zaten. Hierna liepen we naar de bus, die enkele honderden meters verderop geparkeerd was. Deze bus bracht ons naar een berg in de vorm van een cilinder. Na bijna 700 traptreden zou dit mooie plaatjes op moeten leveren. Die 700 traptreden waren bits, maar het was al het afzien waard, want wat was dat uitzicht mooi! Op de top hebben we een half uurtje foto’s gemaakt en genoten van de views, alvorens we weer 700 trappen naar beneden mochten. Hierna bracht de bus ons weer naar Medellín. Al met al waren we ongeveer 13 uur op pad geweest.
In Medellín teruggekomen, gingen we snel even opfrissen en daarna eten. Het plan was om dit met zijn allen te doen, omdat Milan jarig was. In de praktijk kwam hier weinig van terecht. Uiteindelijk vond ik een mooi groepje dat wel zin had om iets fatsoenlijks te eten. We kwamen aan bij een veel te chique restaurant, wat ons wel prima leek. De ober vond het wel mooi en 7 gringos aan tafel te hebben en vond het maar al te leuk om in zijn steenkolenengels te vertellen wat echt super lekker was, wat uiteraard de hele kaart was. Uiteindelijk hebben we voor vijftien euro per persoon schofterig lekker en veel gegeten, drank incluis.
Dit was alweer de laatste avond in Medellín. Degenen die zin hadden, gingen nog flink bier drinken aan de bar. Ikzelf dwong me om toch wat alcohol te drinken, maar om half 1 hield ik het voor gezien. De dag had lang genoeg geduurd.

Dag 8 – Medellín en Cartagena 27-07-2016
We moesten vandaag vroeg opstaan, wat niet helemaal lukte. We moesten om 11 uur op het vliegveld van Medellín zijn, wat op ongeveer drie kwartier rijden was van het hostel. Uiteindelijk was mijn taxi er iets later, wat niet echt een probleem was. De check-in verliep soepel. Hierna gingen we met zijn allen ontbijten (of voor sommigen lunchen / 2e ontbijt). Hierna gingen we naar de gate. Hier werd mijn naam op een gegeven moment omgeroepen. Dan schrik je wel: je bent in de cocaïnehoofdstad van de wereld en op het vliegveld word je eruit gepikt. Het bleek om mijn haarlak te gaan, die even gecontroleerd moest worden. Geen enkel probleem.
De vlucht ging vrij snel. Binnen een uur waren we in Cartagena. Van tevoren had ik een paar dingen gehoord over deze stad: het ligt aan de Caribische zee, het is super toeristisch en nog warmer. Dat laatste was vanaf seconde één duidelijk. Zodra we het vliegtuig uitgingen kwam er een bak hitte op ons af wat me beangstigde. Nadat we onze bagage hadden opgepikt, stapten we in een taxi richting ons hostel. De chauffeur was een grappige vent die het nogal leuk vond om ons op de vormen van Colombiaanse vrouwen te wijzen. Prima ritje voor ons dus. Het eerste wat we in ons hostel zagen, was een zwembad: CHILL! Nadat we onze kamers toegewezen hadden gekregen, gingen de zwembroeken aan. Eerste en potje pingpongen in de hitte, om vervolgens de koelte van het bad op te zoeken. Wat wel grappig was, was dat er een oud Colombiaans ventje ons wel wilde uitdagen voor wat potjes tafeltennis. Uiteindelijk hebben twee van ons het voor elkaar gekregen om een setje van hem te winnen, terwijl die man niet eens fatsoenlijk kon lopen.
Na een paar uur niks doen, gingen we met een paar gasten wat eten. We hadden eigenlijk wel zin in iets gezonds en voedzaams, en kwamen daarom uiteindelijk terecht bij een slowcook restaurantje. Hier deelden we wat salades en een soort van tortilla’s. Super lekker en enigszins gezond! Hierna zijn we maar weer biertjes gaan drinken in het zwembad.
We wilden die avond op een gezellige plek voetbal gaan kijken. Die avond was immers de finale van de Copa Libertadores, de Zuid Amerikaanse vorm van de Champions League. Tevens stond Atlético Nacional uit Medellín in die finale. We zochten een plein op. Hier was echter geen voetbal te zien, alleen eten en een tienda voor drank. Er mocht echter alleen op de straat aan het plein gedronken worden. Daarom besloten we maar terug te wandelen, op zoek naar een geschikte plek. Uiteindelijk konden er een paar gasten binnen komen in een leuke, lokale kroeg. Die zat echter zo vol dat ik geen zin had om daar te gaan zitten, waarop ik besloot om maar naar het hostel te gaan.
Zoals gezegd was het echt super heet in Cartagena. Het koelt er ook helemaal niet af. Wat wel chill leek, was dat er een rooftopparty op het dak van het hostel was die avond. Om 20u ging de bar open. Het was hier echter zo heet dat we het hier snel voor gezien hielden en aan de rand van het pleintje gingen drinken. Uiteindelijk bleek dat het dak pas om 12 uur open ging, en het regende. Ik was er helemaal klaar mee, en ging in plaats van in een bar staan zweten, zwetend in bed liggen. Prima dagje.

Dag 9 – Cartagena 28-07-2016
Omdat ik niet al te laat en niet al te dronken was gaan slapen, brandde ik ook weer redelijk vroeg mijn bed uit. Net als Jonas (die niet mocht drinken door antibiotica), Maik en Paul (rustdagje). We gingen met zijn vieren op pad. Cartagena is een koloniaal stadje, dat nog steeds een muur om zich heen heeft. Het leek ons wel leuk om een beetje langs die muur op te wandelen, een beetje af te fikken, en uiteindelijk in het centrum te gaan ontbijten. Hierna hebben we nog wat rondgewandeld over de muur en zijn we teruggegaan naar het hostel. Genoeg inspanningen geleverd, vonden we wel. Het was namelijk tijd om weer eens lekker in het zwembad te gaan liggen. Dit hebben we tot een uur of 4 gedaan. Tussendoor heb ik nog een typisch Colombiaans lunchje gehad (vlees en gebakken rijst). Rond 16u gingen we met zijn allen richting de stadsmuren, om naar de zonsondergang te kijken (HAH). Het was redelijk bewolkt, wat wel jammer was, maar toch even lekker gewandeld. Daarna was het weer tijd om te eten. Eten behoorde in Cartagena sowieso wel tot de hoogtepunten van de dagen. We hadden onszelf voorgenomen om in twee etappes eten: eerst een pizzaatje, daarna nog een burgertje op het plein. Die zagen er de dag ervoor namelijk erg lekker uit. Uiteindelijk liep het iets anders. We bestelden een medium pizza voor 25,000 peso’s, wat vrij prijzig was. We kregen allemaal een enorme pizza voor onze neus. Uiteindelijk is het bijna niemand gelukt om zijn eigen pizza op te krijgen. Laat staan dat er nog ruimte was voor zo’n burger.
Hierna zijn we maar weer in bad gaan liggen om biertjes te drinken. Die avond wilde ik op zich best op stap. De hitte en het constante zweten gooide voor mij echter roet in het eten. Ik had echt geen zin om ook maar iets te doen wat meer moeite kostte dan zitten of liggen. Daarom heb ik wat biertjes gedronken op het dakterras, om daarna te gaan slapen. Weinig nachtleven van Cartagena meegepikt dus.

Dag 10 – Cartagena en Air BnB 29-07-2016
Wederom stond ik weer lekker vroeg op. Vandaag zouden we naar een villa gaan in de middle of nowhere, waar we konden gaan genieten van een luxe huis, zonder iets eromheen. Daarom moesten er van tevoren boodschappen gedaan worden. Met zijn vieren gingen we op pad om een lekker avondmaal, wat fruit en een beetje ontbijt bij elkaar te sprokkelen. In Cartagena vind je overal op straat lui die fruit of groentes verkopen. De truc is om je niet te hard af te laten zetten (hoewel je altijd wel een gringoprijs betaald). Uitendelijk hadden we een stuk of acht tassen vol met vlees, groenten en fruit. De tijd begon echter te dringen: over een half uur kwam de bus ons ophalen, terwijl wij onze spullen nog moesten inpakken, even opfrissen én ontbijt en drank voor die avond moesten kopen. Uiteindelijk bleek dat iedereen wel redelijk wat drank had ingeslagen, wat goed uitkwam. De busjes werden ingeladen met een enorme hoeveelheid eten en drank, en wat bagage. De reis duurde ongeveer anderhalf uur, en inderdaad, die villa bevond zich in de middle of nowhere.
Toen we arriveerden, keken we direct onze ogen uit. We waren aangekomen bij zo’n classic witte, platte villa, met in het midden een open stuk met daarachter een enorm zwembad. De huiseigenaar, een heerlijke oude man die zich typisch gekleed had als iemand die zijn leven lang goed verdient had en nu genoot van het leven, kort broekje, wit bloesje met maar een paar knoopjes dicht, heette ons van harte welkom. Hij wees ons ook op de diensten van twee vrouwen, die ons van alle gemakken moesten voorzien. Na snel een kamer opgeëist te hebben, was het tijd om even snel dat zwembad in te gaan. Hierna ontfermde ik me over de barbecue van die avond. We hadden zeven kilo rund gekocht. Dat moest wel even gesneden en gemarineerd worden. De marinade konden we wel zelf maken, het netjes maken van zoveel vlees moesten we helaas overlaten aan die vrouwen.
Er was daar verder niet zoveel te doen. De tuin was een jungle, waar een poemafamilie leefde. We zijn dus maar een beetje rum-cola gaan drinken en gaan zwemmen. Die twee vrouwtjes vonden het ook wel leuk om ons eten te bereiden. Ze gingen aardappels koken en maakten een van de lekkerste guacemoles die ik ooit gehad heb. Als een soort tapas gingen deze telkens rond. Ook werden er bananen gebakken. Daarna kwam de kers op de taart: het vlees. Heerlijk gegeten uiteindelijk. Omdat er niets te doen was, waren we dus verbonden aan elkaar en aan drank. We zijn dus maar lekker rum-cola, corona, aguila-bier en wijn gaan drinken, af en toe het zwembad ingesprongen, en weer gaan drinken. Iedereen ging lekker dronken naar bed.

Dag 11 – Air BnB en Taganga 30-07-2016
Vandaag werd ik heerlijk wakker in het paleis. Even snel het zwembad in en daarna lekker uitbrakken in de schaduw. Ondertussen waren de dames ontbijtjes voor ons aan het maken. Echt topvrouwen! Na een beetje rustig aan doen, vertrokken we rond 15 uur met een bus naar Taganga. Dit was een veel te grote privébus, waardoor bijna iedereen een tweezitje voor zichzelf had. Het leukste aan deze rit was dat we door Barranquilla reden. Dit is een middelgrote stad. Op dat moment was er een voetbalwedstrijd gaande, ik denk van de club uit die stad. We reden langs honderden tienda’s, waar ook een soort van terrasje mét tv-scherm bij zat, waar we kilometers lang mensen voetbal zagen kijken. Verder was de reis niet zo spectaculair.
’s Avonds arriveerden we in Taganga. Taganga is een klein strandoord naast Santa Marta. De eerste indrukken waren dat het een luguber, vies plaatsje was. De wegen waren er enorm slecht. We arriveerden bij ons hostel, dat er daarentegen echt top uitzag. Na kort opfrissen gingen we eten. Het enige wat je kan doen in Taganga zelf (dus niet in het water), is over de boulevard áán het water lopen en eten en drinken. We hadden weer een typische maaltijd (gebakken aardappel, gebakken rijst en vlees) en gingen daarna, via een tienda om biertjes te kopen, terug naar het hostel. Iedereen was vrij kapot, en de volgende dag gingen we duiken, dus maakte niemand het echt laat. Ik in ieder geval niet.

Dag 12 – Taganga 31-07-2016
Na lekker uitgeslapen te hebben, werd ik wakker en keek ik op mijn mobiel. In de groepsapp werd gezegd dat er voor degenen die in de middaggroep zaten (waar ik dus bij hoorde), pannenkoeken gebakken werden op het dak. Daar was ik uiteraard wel bij. Na een rustige start van de dag, maakten we ons klaar om te gaan duiken. Eerst werd ons van alles verteld over de equipment en dergelijke, daarna liepen we naar de boot. Die bracht ons naar een eilandje, vanwaar we gingen leren duiken.
Duiken is niet echt voor mij weggelegd. Allereerst kan ik niet goed zwemmen met flippers aan. Te veel gefietst in mijn leven om die vloeiende, rustige bewegingen te kunnen maken denk ik. Daarnaast vond ik het heel moeilijk om onder water te blijven, ik bleef wel heel goed drijven telkens. Toen ik dat een beetje onder controle had (je moet dus lucht in en uit je pak laten gaan), moest ik nog eens oefeningen gaan doen onder water: je bril schoonmaken, je mondstuk uit je mond halen, weggooien en dan weer zoeken, et cetera. Ik bleef maar paniekaanvallen krijgen. Op een gegeven moment zat zo’n man mij een beetje te helpen en bleef ik een korte tijd onder water. Zonder dat ik het echt doorhad gingen we ineens echt duiken. Uiteindelijk bleven we ruim een half uur (denk ik) onder water. Ik vond het nog steeds doodeng, en kon daardoor niet echt genieten. Toen we weer boven kwamen en gingen lunchen, besloot ik dat ik geen tweede keer meer hoefde. Tijdens de lunch kwam er overigens een varaan een kijkje nemen. Ik schrok me kapot. In Expeditie Robinson probeert iedereen altijd zo’n beest te vangen. Deze kwam gewoon naast me zitten en om eten schooien. Heel bijzonder, wel mooi.
Toen die anderen weer gingen duiken, kreeg ik een snorkel aan mijn bril en ging ik een beetje snorkelen. Dat vond ik eigenlijk een stuk relaxter. Na een halfuurtje ging ik terug naar de boot. Enkele minuten later kwam de duikgroep boven, pikten we hen op en voeren we terug naar het strand. We hadden afgesproken dat we even gingen douchen, en daarna terug zouden komen om wat biertjes te drinken en te eten. Dit eten was echter pas om 20u. Ik had daarvoor al honger en ging daarom een straatsnack halen: een gevulde arepa. Een arepa is een soort van broodje van gebakken rijst, gevuld met vlees en saus. Super lekker, viel alleen wel verkeerd. Uiteindelijk heb ik niet meegegeten met de rest van de groep, maar ben ik naar het hostel gegaan. Ik moest bovendien ook nog een vlucht gaan regelen van Santa Marta naar Bogotá, omdat ik vanaf daar naar Ecuador vloog.
Enkele uren later arriveerden de anderen. Ik heb mezelf nog even naar het dakterras gehesen, daar even gezellig gedaan, en ben toen gaan slapen. De volgende dag zou namelijk ook wel weer heftig worden.

Dag 13 – Taganga en Tayrona 01-08-2016
Vandaag gingen we naar Tayrona National Park. Het volgend stond hierover in ons programmaboekje:
‘Tijd om de beentjes te strekken, we gaan een stukje lopen. In de buurt van Taganga ligt een national park: Tayrona. Hier kunnen we een paar uur door de bossen lopen en van de natuur genieten voordat we bij de kust aankomen. Hier gaan we de rest van de dag chillen, veel te dure consumpties nuttigen en contact zoeken met 18-jarige Zweedse meisjes. ’s Nachts kunnen we op het strand kamperen. Onder de donkere sterrenhemel had je eventueel een unieke ervaring kunnen beleven, ware het niet dat je wordt omring door een paar honderd andere (dronken) toeristen.’
Dat beloofde veel goeds! De verhalen over de tocht naar het strand toe wisselden nogal. Van de een hoorde je vier uur, de andere zij 2, Jonas, die er al eerder was geweest, zij ook maximaal twee uur. Bij de ingang van het park zij iemand zelfs een uurtje. Laten we hem maar geloven dan. Ik was nog steeds niet helemaal lekker, en had moeite met het nuttigen van ontbijt. Om half tien arriveerden we voor de ingang van het national park. Na wat gesteggel met entree betalen (je kreeg heel veel korting als je een studentenkaart bij je had, wat niet iedereen had), propte ik snel een banaan en een smerig melkachtig drankje naar binnen en gingen we aan de wandel. Ik at op het strand wel. Dat het niet relaxt wandelen zou worden was na drie minuten wandelen. Op dat moment waren we namelijk alleen nog maar aan het klimmen. Na een half uurtje pauzeerden we even. Ik was al kapot. Milan zei gelukkig: nou, we zijn al een half uur aan het lopen, het duurde een uur maar wij wandelen veel sneller dan gemiddeld, dus het zal nog wel twintig minuten zijn.
Uiteindelijk ging ik het rustiger aan doen met Florus en Steven. Met pijn en moeite bereikten we de top van de berg die we over moesten. Hierna was het een tijdje niet dalen en niet klimmen, en kwamen we bij een punt uit waar een alleraardigste man ons colaatjes verkocht. We hadden uiteraard te weinig drinken meegenomen, dit kwam dus goed uit. Kort hierna kwamen we voor de keuze: of je ging rechtdoor naar Playa Brava, of rechtsaf naar een ander plekje. Wij wilden op het strand slapen, dus leek Playa Brava ons de juiste keuze. Naar Playa Brava was het 4,1 km, naar die andere 2,7. Die 4,1 km waren echter wel erg mooi, en na ruim een uur (denk ik) lopen, kwamen we bij een prachtig groot strand uit. Wat we direct vreemd vonden, was dat er niet veel anderen waren. Waren we dan zo vroeg vertrokken? Uit de zee kwamen op dat moment drie bijna naakte lichamen aanhollen om ons te begroeten. Het waren Milan, Joost en Loek. Zij waren de voorste groep. En toen volgde het slechte nieuws: verkeerde strand, kut. Ik was op dat moment helemaal klaar met wandelen, had honger en had zin om de schaduw te pakken. Het was namelijk ook nog eens ruim 30 graden met een luchtvochtigheid van 100%. We konden het echter niet maken om hier te blijven. Er was wel een man die wat eten voor ons wilde maken: rijst met sla en varken voor 8 euro. Dat vonden we een beetje gortig. We dachten dat hij wel overstag zou gaan als we hem zes keer 5 euro boden. Dat bleek echter niet zo te zijn. Geen eten dus. Wel kochten we twee snickers en werd onze anderhalve literfles water bijgevuld, voor een kleine zeven euro.
We moesten dus die 4,1km terug gaan lopen (omhoog), en daarna die 2,7km pakken om bij dat strand aan te komen. Dat werd nog een helse tocht met een banaan, een melkdrankje en twee snickers in je nek. Gelukkig wist deze man wel een shortcut, die maar 2-2,5 uur zou duren. Top! Wat ik alleen vergeten was, was er aan te denken dat die shortcut misschien wel eens recht over een berg zou gaan, in plaats van er redelijk omheen. Dat bleek namelijk het geval te zijn. Die berg was steil! Ik zat echt goed kapot op een gegeven moment, en kon telkens maximaal een meter of 10 stijgen. Die andere gasten hebben me er met heel veel moeite toch over heen weten te krijgen. Naar beneden ging al iets beter, maar ik bleef helemaal kapot en was er helemaal klaar mee. Gelukkig kwamen we na zo’n 2,5 uur aan op die andere plek. Dit bleek echter een inheems dorp te zijn. Super leuk, als je er fit aankomt en je daar op instelt. Het bleek echter dat we nóg eens anderhalf uur moesten wandelen naar het strand.
Het laatste uur leefde ik echter wel een beetje op. We liepen over enorme stenen (variërend van een meter doorsnee tot ik denk wel 7 meter doorsnee), wat me wel beviel. Uiteindelijk kwam ik als een van de voorste van de groep ein-de-lijk aan bij het strand. Daar werden we vrolijk onthaald door de anderen. Ik heb snel mijn kleren uitgedaan en ben in de zee gerend. Het bleek dat we uiteindelijk 7,5 uur gewandeld hadden, op niet veel meer dan alleen water.
Op het strand konden we een beetje bijkomen. Volgende probleem was echter het overnachten. Twee van de zes van ons hadden geen paspoort of iets dergelijks bij zich, wat wel nodig was om een tent te kunnen huren. Daarom moesten we noodgedwongen tenten gaan delen. Dat was echter een zorg voor later. De honger kwam op. Ondertussen had ik wel wat snoepjes en zoute crackers gehad, maar dat was natuurlijk niet voldoende. Het duurde super lang voordat de rij een beetje aantrekkelijk werd om in te gaan staan, en het duurde bijna net zo lang voordat we ons eten kregen. Op het moment suprème viel mijn eetlust echter een beetje tegen. De rest van de groep was lekker biertjes en rum aan het drinken. Ik was nog steeds niet helemaal lekker en heb tot een uur of 23 colaatjes gedronken, om daarna in bed te gaan liggen en te gaan slapen. Deze dag was ook lang genoeg geweest zo.

Dag 14 – Tayrona en Taganga 02-08-2016
Echt goed slapen ging niet, met zijn drieën in een klein tentje. Vandaar dat we er alle drie om zeven uur ook alweer uit waren. even snel een duik in het water, omkleden en aansluiten in de rij voor het ontbijt. Honger had ik niet, maar nog een keer zo slecht voorbereid op pad ging met niet meer overkomen. Even twijfelde ik om een boot terug te pakken naar Taganga. Toen ik hoorde dat deze pas om 16u vertrok, koos ik toch eieren voor mijn geld en besloot met de rest nog eens twee uur te gaan wandelen. Ik besloot om met de eerste groep mee te gaan, zodat ik me eventueel een beetje kon laten afzakken.
De terugweg was lááng niet zo zwaar als de heenweg. Af en toe een stukje omhoog was zwaar, maar verder was het goed te doen. Na ruim anderhalf uur wandelen kwamen we bij de parkeerplaats aan waar de bus stond te wachten. Voordeel aan dat ik bij de eerste groep liep, was dat ik nog een flink tijdje kon bijkomen voordat we de hete bus in gingen.
De bustrip was wel lachen. De chauffeur was gek, stopte op een gegeven moment om bier voor zichzelf te halen en deed rare dingen. Ik heb de meeste tijd hiervan geslapen. Toen we terugkwamen in het hostel, ging ik me opfrissen en daarna lunchen. Bij een tentje verkochten ze voor ongeveer 2,50 een menu van de dag. We lieten ons lekker verrassen. Echt een verrassing was het uiteindelijk niet: eerst kippensoep met veel botten, daarna rijst, aardappel, beetje rauwkost en vlees. Hierna ben ik gaan skypen met het thuisfront en heb ik wat dingen geregeld. Verder rustig aan gedaan.
Die avond was de laatste georganiseerde avond, alvorens de lustrumreis er officieel op zat. Hoewel bijna iedereen nog minimaal een week bleef, had iedereen hierna de keuze over wat hij ging doen. We gingen eens met zijn alleen uit eten, bij een lekker luxe tent. Uiteindelijk betaalde ik nog geen twintig euro voor een mojito, drie glazen rode wijn, een lekker voorgerecht en een enorme steak met heerlijke saus.
Op de terugweg naar het hostel werd er nog even flink wat bier ingeslagen om de laatste avond met zijn allen op het dakterras te gaan zitten pilsen. Uiteindelijk ging ik lekker aangeschoten naar bed.

Dag 15 – Taganga, Santa Marta en Bogotá 03-08-2016
Vandaag was het tijd om afscheid te nemen van de rest. De 4e had ik een vlucht naar Quito, vandaar dat ik vandaag eerst maar in Bogotá moest komen. Afscheid nemen viel me zwaarder dan ik had gedacht. Het was moeilijk om tegen vrienden waarmee je de afgelopen twee weken een geweldige tijd hebt gehad te moeten zeggen ‘tot over een jaar’. Uiteindelijk stapte ik snel de taxi in, die het wachten niet zo chill vond, en reed ik naar het vliegveld van Santa Marta. Dit duurde ongeveer een half uur. Ik was er trouwens veel te vroeg, omdat de rest naar een andere locatie ging en ik geen zin had om te wachten in Taganga. Het vliegveld was by far het kleinste dat ik ooit gezien had. Er waren zes check-in lines. Het duurde een uur of twee voordat ik kon inchecken, wat behoorlijk saai was op een plek waar je écht niks kon doen. De check-in verliep soepel, daarna moest ik in een grauwe ruimte wachten om te kunnen boarden. De vlucht ging soepel en in Bogotá had ik bijna direct mijn bagage. Een probleem: ik had geen hostel geboekt. Op hostelworld had ik wel een beetje rondgekeken en iets op anderhalve kilometer van het vliegveld gevonden, maar ik had zo’n slecht internet dat ik die niet meer kon vinden.
Uiteindelijk overtuigde een man me om met hem mee te rijden naar zijn hotel, waar ik voor 40 euro een privékamer en transfer van en naar het vliegveld zou krijgen. Dure deal, wel prima. We kwamen aan in een luguber stukje Bogotá, en volledig vertrouwde ik het ook niet, maar goed. Ik at snel wat rijst, patat en vlees en ging daarna op bed liggen. Volgende probleem: ik had nog geen wereldstekker kunnen kopen. Deze is nodig om alles wat ik bij me had op te kunnen laden. Ik gebruikte het laatste beetje batterij van mijn laptop om mijn mobiel mee op te laden, zodat ik in ieder geval een beetje bereikbaar was en muziek kon luisteren.
Hierna zette ik de tv aan, die welgeteld drie zenders had die het deden, allemaal met voornamelijk reclame. Ik viel gelukkig snel in slaap.

Dag 16 – Bogotá en Quito 04-08-2016
Ik moest vroeg opstaan, want ik had afgesproken dat ik om 8 uur naar het vliegveld gebracht zou worden. Ik stond netjes op tijd klaar, mijn taxi moest alleen nog even wakker worden. Zijn zoon wilde mij wel even wegbrengen. Ik geloof niet dat hij al achttien was, maar hij kon prima autorijden. Na een kleine tien minuten stond ik voor de departure-kant van het vliegveld en kon ik inchecken.
Hier probeerden ze heel even net zo moeilijk te gaan doen als in Düsseldorf, over dat ik geen ticket of bewijs had dat ik Ecuador ging verlaten, maar uiteindelijk kon ik ze overtuigen door te zeggen dat ik in Peru ging werken vanaf september. Probleem opgelost. Zonder problemen kon ik door de controles heen. Hierna ging ik op zoek naar zo’n wereldstekker, die ik wel kon vinden maar niet betalen, lekker dan. Het boarden ging niet zo soepel, er stond een paar keer een rij, maar die brak zichzelf ook weer een paar keer af. Ik begreep er niet veel van. Uiteindelijk kon ik toch het vliegtuig in. Een soepel ritje van anderhalf uur waarin ik vooral gelezen heb.
Ik had die ochtend nog heel snel een hostel geboekt dat me werd aangeraden door Michael. Zij boden aan om mij veilig op te halen vanaf het vliegveld. Kostte me wel 35 dollar. Prima vond ik wel, omdat ik veel verhalen over onveiligheid in Quito gehoord had. Steekt wel lekker af tegen de acht dollar die ik per nacht betaal voor het hostel zelf. De chauffeur, Omar, was super aardig en sprak goed Engels. De rit duurde ongeveer een uur en het was best gezellig. Het hostel ziet er ook prima uit. Ik heb voor een nacht geboekt, om van daaruit te kijken wat ik ga doen de komende tijd in Quito. De gasten met wie ik door Ecuador ga reizen arriveren pas over een dag of 9, waardoor ik flink wat tijd te vullen heb. Ik ben momenteel bezig met het zoeken van een taalschool, waar ik mijn Spaans wat mee kan verbeteren. Deze cursus begint echter pas op maandag. Morgen ga ik een stadswandeling maken en verder zie ik het wel. Eerst even rustig bijkomen van de afgelopen weken!